Bitis Arientas

Kiedy w Tatrach czy Bieszczadach nastąpi nieoczekiwane spotkanie ze żmiją zygzakowatą, zazwyczaj obie strony tego spotkania unikają bezpośredniego kontaktu. Zdenerwowany gad zaczyna produkować toksynę jadową, która w wypadku ukąszenia może okazać się dla człowieka niebezpieczna, chociaż od 30 do 60% ukąszeń rodzimej żmii jest tak zwanym ukąszeniem suchym – bez wstrzyknięcia jadu. Tak czy inaczej, niezależnie od wielkości – omija się żmiję łukiem przewyższającym długość jej ciała. W wypadku spotkania innych gatunków, w Afryce czy Azji, jeden gad produkuje tyle jadu, że może jednocześnie zabić trzy dorosłe osoby. Gatunki takie jak Daboja Łańcuszkowa, Żmija Gabońska czy Sykliwa są bardzo niebezpieczne, a ich ukąszenia są odpowiedzialne za zgon setek ludzi. Szacuje się, że Daboja Łańcuszkowa, popularna na terenie Chin i Tajwanu oraz półwyspu indyjskiego, zabija rocznie około 900 osób.

Na kontynencie amerykańskim węże jadowite są objęte szczególnym rodzajem kultu. Wąż, już w kulturze Indian, był uważany za zwierzę święte, a jego moc, atrakcyjny wygląd drapieżnika i śmiercionośna natura sprawiają, że wizerunek tego gada często jest wykorzystywany w kulturze masowej. W muzyce – choćby Whitesnake czy Blackfoot sięgały po wężowy image. W literaturze – Chandler. A w motoryzacji – na zawsze Cobra. Tę nazwę, ozdobioną odpowiednim emblematem nosił jeden z modeli Mustanga, ale niedoścignionym wzorem był samochód Shelby Cobra, powstały przez połączenie monstrualnego silnika V8 Forda i nadwozia firmy AC. Ten potwór rozpędzał się do setki w niespełna trzy i pół sekundy, a moc i bezkompromisowy styl stały się wyznacznikiem dla setek tysięcy replik tego auta. Na początku lat dziewięćdziesiątych do tematu spróbowała podejść firma Dodge. Model Viper był współczesną inklinacją klasycznej Cobry, z równie bezkompromisowym podejściem jak oryginał. Dodge nie chciał tworzyć nowej odsłony klasyka, nie chciał nawiązywać do jego linii czy rozwiązań, ale ogólnej idei. Wąż z jego zagrody miał okazać się wyjątkowo jadowity.

Solenoglypha

Tak nazywa się układ jadowy żmii – bardzo zaawansowany, którego główny element, zęby jadowe, złożone są do tyłu w szczęce i rozkładają się dopiero w chwili gdy wąż chce ukąsić. Zaawansowane, jak na gada z mózgiem wielkości orzeszka, czyż nie? Za to cała reszta – jakby stwórca o nim zapomniał. Ogon, głowa – i nic więcej. Podobna idea funkcjonuje w wypadku Vipera. Obłędny design – muskularna maska, agresywny przód, mała kabina, krótkie boczne szyby, leciutko zadarty tył który spełnia też zadania z zakresu aerodynamiki auta. Przód przypomina węża – te same pionowe, zmrużone źrenice reflektorów i ten sam budzący grozę pysk. Cała reszta wydaje się podporządkowana tej stylizacji. Tylne koła mają nieco większy rozstaw niż przednie, co sprawia, że całe auto wydaje się skakać do ukąszenia. W środku spartańska prostota, którą znamy z Cobry. Owszem, w wersjach GT i GTS znajdziemy też porty USB, czy osiemnastogłośnikowe audio firmy Harman Kardon, multifunkcyjne kierownice, sterowanie głosowe aplikacje pod telefon i systemy multimedialne ale to wciąż będzie tylko delikatne ubranko, woal dla bestii, która bezczelnie i bezwzględnie dominuje w stylizacji i wystroju.

Fotele wzorcowe, miejsce za kierownicą jest jak wejście w skórę nowego poziomu odczuwania. Więcej niż dwóch pasażerów Viper nie przewiduje. Za plecami mamy tylko tylną oś i nieważne jak bardzo będziemy udawać – nie da się o tym zapomnieć tuż po ruszeniu. Jednocześnie to nie pony ani muscle, ale pełnokrwiste auto sportowe, z tej samej rodziny co Corvette i Ford GT. Mało kompromisów, mało udogodnień, pełna moc dostępna od pierwszej sekundy pracy silnika. Tylko tyle, i aż tyle. Właściciel Vipera nie przejmuje się ani dźwiękiem wydechu, ani spalaniem. Viper jest stworzony do jazdy i podnosi wrażenia z niej do poziomu ekstremalnego.

Grzechotnik

Odpowiedzialny za ten ekstremalny stan jest potworny silnik Vipera. To dziesięciocylindrowa jednostka widlasta powstała przez dodanie dwóch cylindrów do klasycznej ósemki.

Silnik ma pojemność ośmiu bądź – w mocniejszej wersji 8,4 Litra. To monstrum generuje moc sześciuset koni. Jeśli umieścimy takiego behemota w aucie, które waży tylko około półtorej tony, łatwo wyobrazić sobie, co dzieje się po wciśnięciu gazu. To już nie jest przyspieszenie – to Sokół Millenium skaczący w nadprzestrzeń i trzeba sporych umiejętności, by utrzymać to stado rumaków w ryzach. Idealny reprezentant segmentu G, który pozostawia kierowcę w stanie lekkiego oszołomienia bądź katatonii spowodowanej zbyt wielkim nagromadzeniem emocji. Czy warto zainwestować w importowanego z USA Vipera? Tak, ponieważ jest to auto pod wieloma względami wyjątkowe, które dorobiło się kultowej pozycji – zupełnie jak jego protoplasta, Cobra. Potężny silnik i bezwzględne podporządkowanie konstrukcji osiągom. 325 km/h i poniżej czterech sekund do setki. W świecie aut sportowych to absolutny top. Czy opłaca się wydać te ogromne pieniądze na auto z USA, które będzie tak bardzo wyjątkowe, że aż niepraktyczne? Za stosunkowo mniejsze pieniądze mamy – mówiąc o finalnym dla Vipera roczniku 2017 (wersji SRT Viper nie bierzemy teraz pod uwagę) – Porsche Caymana, który będzie samochodem dużo bardziej cywilizowanym – i też można ściągnąć go z USA za przyzwoite pieniądze. Viper to prawdziwa potęga ujarzmiona w konstrukcji bezkompromisowego auta sportowego. Tworzony był ręcznie i w niedużych seriach, co dodaje mu smaku i klasy. Wśród używanych aut z USA będzie wciąż ogromnie niedościgniony, a technologiczne wysmakowanie jeszcze długo będzie utrzymywać jego cenę na wysokim poziomie. Dlatego można go rozpatrywać w kontekście długofalowej inwestycji – mimo wielu trendów, nadal o produkcji samochodu decyduje to czy jest praktyczny, a nie ładny czy ma agresywną stylistykę. Takich aut, jak Viper, Ford GT czy Corvette prędko się na nowo nie doczekamy. Rynek w USA obiecuje zatem przedłużenie ich wartości i idei. Wystarczy dać się ukąsić.

DODGE VIPER 2008

Auction data

Current price

Sale Details

Costs calculator

Shipping cost

Similar auctions